Benim adım Mikel Robinson. On sekizinci doğum günümden bir gün sonra babam öldü ve annem onu hemen krematoryuma götürdü, bunun geride bırakmamız için en iyisi olduğunu söyledi. Bir haftadan kısa bir süre sonra, annem başka bir adamla görüşmeye başladı ve onu ve üç çocuğunu eve taşınmaya davet etti. İlk günden itibaren birlikte uyumaya başladılar. Aklıma gelen sorular şunlardı: Babam ölmeden önce bu adamla mı görüşüyordu? Sol kalçam çatlamış ve sağ kolum omzuma yakın bir yerden kırılmış halde hastanedeydim. Onun iki oğlu ve kaslı bir kızı beni her fırsatta döverdi. Hatta uyurken odama girip beni döverlerdi. Biri ağzımı kapatmak için yuvarlanmış bir havlu tutarken, diğer ikisi istediklerini yapardı. Bu sefer, yerel bir parkın ormanlık bir alanına yakın bir yerde bana saldırdılar ve buldukları dallarla beni dövdüler. Bir polis memuru gürültüyü duyup yardımıma gelene kadar durmadılar. Ağaçların arasından kaçtılar ve polis geldiğinde gitmişlerdi. Polis 911’i aradı ve ambulans gelene kadar yanımda kaldı. Ameliyattan çıktıktan ve odama geri döndükten sonra annem içeri girdi, “Neden onları sürekli kışkırttığını anlamıyorum! Sürekli bu sorunları çıkarıyorsun ve sonra hep onların suçlu olduğunu iddia ediyorsun! Her neyse, artık bitti. Evden taşınıyorsun. Nereye gidersen git umurumda değil, ama evde kimseye daha fazla zarar vermemek için burada olmayacaksın. Bütün bunları kendin başlattın ve şimdi bunun bedelini ödemelisin.” “Burada iyileşirken, kalacak bir yer bulmanı öneririm çünkü taburcu olduğunda eşyalarını bulabileceğin depo dolabının yerini sana bildireceğim. Bu fırtınayı dindirmek için eve gitmem gerekiyor,” dedi ve odadan çıktı. Kapının dışında bir kitap arabasının yanında duran güzel bir gönüllü kız vardı ve sürekli koridorlarda kitap arabasını iterdi. Gönüllü kız hızla bir yığın kitap aldı ve annemden kaçınmak için karşıdaki odaya girdi. Birkaç dakika sonra dışarı çıktı ve kitapları arabasına geri koyarken beni camdan izlemeye başladı. Tek yapabildiğim sırt üstü yatmak ve bir sonraki ilaç turunun her şeyi bir süreliğine unutmama yardımcı olmasını ummaktı. Annemin tavrını bekliyordum, ama beni kapı dışarı etmesi beklediğim bir şey değildi. Sonra, şimdiye kadar duyduğum en garip soruyla geri çekildim… “Merhaba, biliyorum çok rahatsız ediyorum. Ama şartlı tahliyemin bir parçası olarak herkese sormamı istiyorlar. Okumak için bir şey ister misin? Belki bir kitap ya da dergi?” Duraksaması alışılagelmişti, “Bugünkü gazeteden bile var, Bay Molston onu bitirdikten sonra.” “İçinde silah saklanmış bir kitap var mı?” diye düşünmeden cevap verdim. “Anlıyorum. Teyzem bana böyle yapsa, ben de onu vurmak isterdim!” “Teyze değil, ama ‘Anne’ dedim, sesimde hafif bir çılgınlık vardı. Olanların farkına vardım ve burada olduğumu anladım. Günde altı saat boyunca bacak eklemlerimi çalıştıran bir makineye bağlıydım, birini öldürmek istememi sağlayacak kadar, tekrar yürümeye çalışırken komik görünmemeyi umuyordum. “Silah referansı onun için değildi.” Sonrasında olanlar, ‘Fırtına öncesi sessizlik’ ifadesine kesinlikle inanmamı sağladı ve ne fırtınaydı ama! Odayı hızla geçti. İki eliyle gömleğimi ve askımı tuttu, vücudumu yukarı çekti ve bacağımdaki makinenin kayışlarına karşı döndürdü. “Dinle küçük piç! Hayatta hiç kimse sağ çıkmaz ve benim nöbetimde kimse zaman kartını yumruklayamaz, bu sefer değil! Yani adam ol ve biraz cesaret göster!” Ellerini açtı ve vücudum yatağa düştü. Gözleri biraz genişledi, “Dur bir dakika! Seni hatırlıyorum. Okuldaki büyük meşe ağacının yanında hep yalnız oturan çocuksun. Seni hiçbir dersimde görmedim, ama birçok arkadaşım seni görüyor. Eşcinsel mi yoksa yalnız mı olduğunu merak ediyorlar… Peki onlara ne söyleyeceğim?” “Onlara, çok fazla kişisel bagajı olan hasarlı bir mal olduğumu ve şimdi de evsiz olduğumu söyle. Şimdi, eğer izin verirsen, lütfen arabanı koridorun daha aşağısına it. Şu anda düşünecek yeterince şeyim var ve daha fazlasını eklemek istemiyorum!” Birkaç hemşire, yüksek sesim üzerine odaya girdi. Gönüllü kız kapıda onlarla buluştu, “Her şey yolunda, sadece döktüğü süt için ağlıyor,” dedi ve arabasını koridorun aşağısına itti. Hemşireler ona garip bir şekilde baktı ve sonra aynı bakışla bana döndüler. Zihnim hayatımdaki son olayları çözmeye çalışırken pek fark etmedim. Doktorum öğleden sonra saat 2 civarında odaya geldi ve kalça yuvasında bir çatlağın genişlemeye başladığını ve şimdi kalça protezi takmam gerektiğini söyledi. Hayat, üçünün başlattığı dövüşü bitirmek istiyor gibiydi. Tek iyi şey, o gün gönüllü kızın ziyaretime gelmemesiydi, bu yüzden biraz huzur ve sessizlik buldum. Ertesi gün, canlandırıcı bir hastane kahvaltısından sonra (ha-ha!) Yağlı görünümlü bir adam geldi.
Bir evrak çantası odama geldi ve bana kalça protezi için ödeme yapmayacaklarını ve sağlık sigortasından çıkarıldığımı söyledi. İmzalamam gerektiğini söylediği bazı belgeler çıkardı. “Hiçbir şeyi imzalama!” arkasından bir ses patladı. Odaya bir hemşire girdi, “Tıbbi olarak indüklenmiş bir hastaya sahte belgelerle yaklaşarak, çocuğunuzun mali sorumluluğunu engellemeye çalıştığınız için suç duyurusunda bulunulmasını tavsiye edeceğim.” Adamın elindeki belgeleri kaptı ve ardından, “Güvenlik, bu adamı dışarı çıkarın ve bu kapıya bir koruma koyun, bu hastaya yönelik herhangi bir takip tacizini önlemek için. Yeterince acı çekti.” dedi. Orada bulunan korumalardan biri kocaman bir siyah adamdı. Bana bir göz kırptı ve avukata doğru ilerledi, ardından şimdiye kadar gördüğüm en büyük gülümsemeyi ona verdi, “Düşme riski altında değilsin, değil mi dostum?” Avukatın yüzünden anında renk kayboldu ve sonunda kekelerken, ‘Hayır.’ dedi. İçimde uzun zamandır ihtiyaç duyulan bir ‘çıt’ hissettim ve her şeyi bırakabilirdim. Biriken tüm gerginlik ve endişe buharlaştı! Büyük gözyaşları yüzümden aşağı süzüldü ve nefes almak için çabaladım, “Buradayken bunu kontrol ettirmen gerek. Düşersen nasıl kalkacağını bile öğretirler!” Orada bulunan herkes bu değiş tokuşun oldukça eğlenceli olduğunu düşündü. Bazıları bunu daha iyi saklayabiliyordu. Gözlerim daha önce hiç görmediğim bir adama düşmüştü ki hemşire aramıza girdi. “Tylenol’den daha güçlü bir şey alırken asla bir şey imzalama, ne dediklerini bilmiyorsun. İşte kaçırdığın tüm ödevler ve işte okul kitapların. Tüm öğretmenlerinle konuştum; ne olduğunu biliyorlar. O yüzden meşgul ol ve ilk turumdan sonra geri döneceğim,” dedi ve gitti. Doktorumla birlikte duran adama baktı ve adam ellerini kaldırdı, bu yüzden devam etti. Bana bir bakış attı, döndü ve doktorumla konuşarak uzaklaştı. Bana eski zamanlardan bir düellocuyu hatırlattı, kılıç ve her şey, ama bu farkındalıkla bile, nadiren kaybettiğini biliyordum. Küçük hemşire ile üç gün boyunca gidip geldikten sonra nihayet ödev yapmaya başladım… onu susturan tek şey buydu. Sonra, ameliyat olmam gereken günden bir gün önce, Dr. Tellis genç bir doktorla odama geldi. “Mikel, sana Dr. Samuel Mitchel’i tanıtmak istiyorum. Seninle konuşmak istiyoruz.” Dr. Mitchel elimi sıktı. Tanıştığımıza memnun oldum, Mikel. Bana sadece Sam de, yarın birbirimizi daha iyi tanıyacağız. Finansal hizmetler, bu tür bir ameliyatın ilerlemesi için gerekli olan güncellenmiş sigorta bilgileri için annenize ulaşamıyor. Ameliyatın yarın için planlandığı için artık gerçekleşemez,” Küçük bir kağıt yığını yırttı ve çöp kutusuna attı. “Hastanenin sahip olmadığı belirli bir esnekliğe sahibim. Bak, Mikel, kalçandaki çatlak büyüyor ve çok yakında yürüme yeteneğini kaybedeceksin. Sana yardım etmek için buradayım ve tek yapman gereken bunu imzalamak.” Bir form tuttu tam o sırada hemşire ödevlerimi bırakmak için içeri girdi. Son seferde olanları hatırladım, bu yüzden bir an tereddüt ettim. Hafifçe güldü, “Ah, onu imzalayabilirsin.” Sonra Dr. Mitchel’in yanağından öptü, “Tekrar görmek güzel, Sam Amca. Akşam yemeğinde görüşürüz.” Çıkmak için kapıyı açtı. “En sevdiğim vaftiz kızımı nasıl reddedebilirim?” diye seslendi arkasından. “Ben senin tek vaftiz kızınım, Sam Amca.” Sonra kapı kapandı ve herkes tekrar bana odaklandı. Ancak zihnim bir kasırga içindeydi, herkesten kopmuştu. Sadece ileri geri savrulduğumu hissedebiliyordum, hiçbir şeyden emin değildim. Katı bir şey bile hissedemiyordum ve paniklemeye başladım. Sonra derinlerden bir yerden ilkel bir çığlık geldi… “Odaklan!” ve aniden yatakta oturuyordum. Vücudumun konuştuğu kelimeler düz ve sakindi. “Aile – yabancılar, ameliyat – ameliyat yok, ödeme – ödeme yok, aileye benzeyen bir şeyim var mı – yok mu, hayat ya da ölüm önemli mi? Bu noktada, umurumda değil. O yüzden hepiniz odadan çıkın ve biri bana geldiğim kıyafetleri getirsin. En kısa sürede halletmeye çalışacağım.” Temizlik personeli odayı temizlemek için herkesin etrafından dolaşmaya çalıştı. “Sevgili, bu seni de kapsıyor!” dediğimde biraz serttim. Yaklaşık iki saat sonra kapımın tekrar açıldığını duydum. Odaya giren, koltuk değnekleriyle odada duruyor ve uzaktaki tepelere bakıyordum. “Daha önceki davranışım için özür dilemek istiyorum. Çizgiyi aştım…” Arkadan bir kol uzandı, masaya bir soda ve bir bardak buz koydu. “Hayır, değildin. Yanılmıyorsam, bir parçan bundan oldukça keyif aldı.” Cilalı sesi tanımadım, “Ama dikkatimi çeken, duygularını kontrol etmen ve sergilediğin ses tonu oldu.” Biraz döndüm ve gizemli düellocumu gördüm. “Babam her zaman herkese saygı duymayı öğretmeye çalışırdı, ta ki bunu hak etmediklerini gösterene kadar. Bu, devam etmeye çalıştığım bir şey.” dedim. İçeride hala uyuşmuş ve bitkinim ama hafif bir gülümseme ekleyebildim. Sodamı açıp benim için bardağa döktükten sonra, kendi sodasını açtı ve oturmamı isteyip istemediğimi sordu. Bana sormaya devam etti.
Her küçük soruya cevap vermekten yorulmuştum, bu yüzden kendi sorularımı ve merak ettiğim birkaç fikri sormaya başladım. Farkına varmadan bir buçuk saat konuşmuş olduğumuzu gördük. O güldü, “Oğlum, 15’inde mezun olduğunda beni görsen iyi olur. Sana bir iş bulurum!” “Eğer bu, ilk maaşıma kadar bir çadırla gelirse, bayılırım… ama ben 22’sinde mezun oluyorum.” Bir an nerede olduğumu unutup gülerek cevap verdim. Ağzı biraz daha açıldı ve gözleri büyüdü! “Hâlâ lisede misin? Konuşma ve kendini ifade etme tarzından dolayı seni üniversite öğrencisi sanmıştım. Bak, mezun olduktan sonra beni görmeye gelmezsen, seni kendim bulurum!” Eğildi ve dedi ki, “Eğer kafan hayatın sana verdiği saçmalıklarla dolu olmasaydı, iki şeyi fark ederdin. Birincisi, Candy Striper’ın sana gözü var ve ikincisi, hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Bunu çöz, sonra beni görmeye gel.” Odamdan çıktı, beni masada soda içerken derin düşünceler içinde bıraktı, tam da Dr. Mitchel içeri girdiğinde olduğu gibi. Soda hakkında şikayet etmeye başladı, ta ki ona bir şey hakkında konuşmak istiyorsa yeniden doldurmam gerektiğini söyleyene kadar. Sonunda telefonunu çıkardı ve bir tur daha sipariş etti. Geçmiş olaylarımla ilgili bazı parçaları ve bilgileri birkaç kişiden öğrendiğini ve hatta oldukça anne gibi görünen bir hemşirenin ona gülümseyerek, eğer bana daha fazla üzüntü verirse torunu ‘Moose’un bir motorcu çetesiyle birlikte olduğunu ve ona ‘bir ipucu vermekten’ mutluluk duyacağını söylediğini belirtti. “Bu Greta olmalı, dışarıdan granit gibi, ama içi… yumuşak. Ta ki onu kızdırana kadar, o zaman tamamen işine odaklanır ve evet… Torununun adı Moose’du ve evet, bir motorcu çetesiyle birlikteydi.” Gülümsedim. “Yavaşça konuş ve bana daha önce ne söylemeye çalıştığını anlat. Hepsini işlemem için.” “Mikel, kalça protezi konusunda uzmanlaşmış bir doktorum. Bir sonraki eyalette yeni bir kalça ve protez tekniği gösterecektim, ama olmadı. Bu yüzden burada bu yeni şeyi görmek isteyen tüm doktorlar var, ama hasta yok. Şimdi, senin ise tam da diğer doktorlara göstermek istediğim ameliyatı olman gerekiyor. Ama annen seni oyaladığı için bunu yaptıramıyorsun! “Bu yüzden Mikel, sana ameliyatın için benim hastam olmanı öneriyorum. Ameliyat bittiğinde, hastane diğer doktorları ağırlarken maliyeti eğitim etkinliği olarak karşılayabilir. Sonra sen, dostum, yürümeni sağlayacak ameliyatı hiçbir maliyet olmadan yaptırmış olursun. Seni farklı yerlerde kameraya çekip nasıl hissettiğini göstermek ve ayağa kalkana kadar sana bir pay vermek için bile buluşurum.” Bu imzalayabileceğim bir kağıttı. Ertesi sabah saat 8’de, arkasında insanlar oturan şeffaf bir plastik kubbeyle büyük bir ameliyathaneye itildim. Dr. Mitchel bana bakarak tarihin bir parçası olmaya hazır olup olmadığımı sordu. Ona “Acelem var, striptizcimi kaçırmak istemiyorum!” dediğimi hatırlıyorum. Elim hafifçe çarşafı geri atmaya çalışarak etrafta sallandı. Birine bakarak güldü, “Sanırım yeterince ilaç aldı, başlayabiliriz.” Ertesi güne kadar kendime gelmeye başlamadım. Bana yeni bir ameliyat olduğu için biraz daha uzun sürdüğünü ve sadece dikkatli olduklarını söylediler. Rehabilitasyon terapisinin ilk haftasında veya öylesinde, size yaklaşanların neden iki katı büyüklüğünde olduğunu hiç fark ettiniz mi? En azından o tatlı gülümseyen sadist kızla bir şansım olmasını umuyordum, bana çok daha iyi olduğumu söylerken, o lanet şeyi daha hızlı yapmaya devam ediyordu. Sonunda uçuşa hazırdım! Yavaşça ilerledim ve kısa sürede beni koydukları devasa yürüteçle spor salonunun zemininde yürüyordum, ama ondan çıktığımda, başardığım hissi Everest Dağı’nı yenmişim gibi hissettim! Tüm doktorlarla vakit geçirdim, onlar bana ve yeni kalçam hakkında soru üstüne soru sordular. Odamda herkesten uzaklaştım. Hemşirelerin istasyonunun yanından geçtim, ama kimse yoktu. Gülümsedim, tezgahın etrafından dolandım, telefonu aldım ve mutfağı arayıp iki soda göndermelerini istedim. Ana istasyonların arka köşesinde küçük bir yük asansörü sistemi var ve iki dakika sonra elimde iki soğuk soda vardı. Odamdan içeri girerken bir ses, “Bunu oldukça iyi yapıyorsun. Susadığımı nasıl bildin?” dedi. Baktım ve orada Candy Striper oturuyordu. Gülümsedim ve ona vermeden önce açtım. “ESP?” “Sanırım seninle konuşmanın zamanı geldi, ne dersin?” dedim. “Buraya sadece ‘kayıp/bulunan’ bölümünde gördüğüm ve kullanabileceğini düşündüğüm bir çift ayakkabıyı bırakmak için uğradım.” Gülümsedi. O ayağa kalkarken yatağımın üzerindeki kutuya döndüm. Kutuyu açarken kapımın sessizce açıldığını duydum. “Şimdi gidersen, işimiz biter; bir daha asla geri gelme! Anlıyor musun? Bunu yapamam.” Yatağımın yanında dururken gözlerimi kapattım ve umut ettim. Her iki durumu da kabul edecek kadar kararlı olduğumu biliyordum.
cevap. Sadece kalbim olup olmadığından şüphe ettim. Kapımın kapandığını duydum ve arkamı dönmek istemedim. Hiçbir şey yoktu, nefes alan birinin sesi bile yoktu. Çenem göğsüme çarptı. Sonra, neredeyse bir fısıltıyla, o başladı. “Onun adı Breck’ti, üvey kardeşim, ama kısa sürede herhangi bir ikiz setinden daha iyi anlaştık. Sonra bir akşam bana yardım etmem için yalvardığı bir zaman geldi, ama ben yeni gelmiş ve kapıyı çalan ateşli bir futbolcu ile randevum vardı.” “Yanlış bir seçim yaptım ve randevumun yarısında bir şeylerin yanlış olduğunu anladım. Telefonumu aldım ve Breck’in özel numarasını yarıladığımda telefonum kapandı. Annemdi. Breck evde yaralanmıştı… beni aramaya çalışmıştı ama ben cevap vermemeyi seçmiştim. Eve geldiğimde, her yerde polisler, bir EMS ve ‘Meşe’ amblemi olan bir kamyon vardı. Altında ‘travma ekibi’ yazıyordu. Meşe, yaklaşık iki mil uzaklıkta bir hastaneydi. Onu ebeveynlerimizin yatak odasında sırt üstü buldum ve o kadar çok şeye bağlıydı ki kendimi kaybettim. İçeri giren insanlar sarhoş ve uyuşturucu etkisindeydi. Onu buldular ama babasını arıyorlardı. Babası, annem ve bizimle reşit olmayan bir kızla aldatıyordu ve kızı hamile bırakmıştı. Bu yüzden Breck’i evde buldular ve her şeyi ona boşalttılar. Vücudunu o kadar çok yerde kırdılar ki, vücuduna mesajlar bile kazıdılar,” eli ağzına geldi sanki hasta olacakmış gibi. Aramızdaki mesafeyi yavaşça kapatıyordum ve düşmeden önce onu yakaladım ve kollarımı etrafına sardım. Oturabilmemiz için onu yatağıma yönlendirdim ve bırakmak istemedim. “Ona daha da yaklaştım. Aptal travma doktorunun yüksek sesle konuşarak etraftaki herkese Breck’in nasıl olduğunu anlattığını duyabiliyorduk. “Doğru, kontrol. Kemik o kadar kötü ezilmiş ki bacaklar gitmiş, sol kol da öyle. Sırtı açtığımızda legolar bulacakmışız gibi görünüyor ve sağ kolun iyileşeceğini sanmıyorum, eğer iyileşirse.” “Gözlerimiz kilitlendi ve zihnimde onu duydum, ‘Öyle değil!’ Sonra tüpleri çıkarmak ve geri girmelerini engellemek için elinden gelenin en iyisini yaparak çırpınmaya başladı. Breck o yarışı kazandı ve sonunda onu hayal kırıklığına uğrattığımı hep hissettim. Kararımı verdim ve bunun bedelini ödüyorum. Dalgalanmaların ne kadar uzağa taşındığını görmek komik bir şey. Solduktan sonra bile, bazıları diğerleriyle birleşir ve ilk düşünüldüğünden daha güçlü hale gelir.” Kaşımı kaldırdım ve o gülümsedi. “Geçmişimi ve son üç yıldır hastanede zaman geçiren bir mahkumla neden flört ettiğini anlatabilirim. Sonra dürüstçe cevaplaman gereken bir sorum var, anlaştık mı?” Başımı salladım. Derin bir nefes aldı ve sonra yavaşça verdi. “Breck’in babasının bizi aldattığını söylediğimi hatırlıyor musun? ‘Bizi’ annem, ben ve Breck anlamına geliyordu. Sonra, her şey çözüldükten kısa bir süre sonra, annem ve o tekrar kavga ediyorlardı, her zamanki gibi. Ama bu sefer farklı olduğunu anlayabiliyordum ve merdivenlerden inmeye başladım. Tam inişi vurup köşeyi döndüğümde, onu anneme vururken gördüm, annemi yere serdi. Genç bir fahişe diz çökmüş ve annemin ellerini yere tutuyordu, Breck’in babası annemi boğuyordu, ‘bir kez daha borçlu olduğunu’ söylüyordu. Breck ve ben her şeyi paylaşırdık, bu yüzden odalarına koştum, silah kasasını çıkardım ve kodu girdim. Kasada iki tabanca vardı. Annemin .380’i ve daha büyük bir tane (9mm). Onu aldım ve tekrar aşağı koştum. Kendimi filmdeki ‘Colombiana’ adlı genç kız gibi hissettim. Daha büyük tabancayı ve annemin .380’ini kemerime sıkıştırmıştım. “Hey, lanet olası pislik, annemin üzerinden çekil!” diye bağırdım. Anneme zarar vermemek için daha yakına gelmiştim ve küçük fahişesini gözden kaçırmamaya çalışıyordum, o silaha doğru atıldı ama annem bacaklarını sıkarak onu tuttu ve kısa düştü ve sadece silahı ikimizden de uzağa itti. Güvenlik kilidi olmalıydı çünkü tetiği çektiğimde patlamadı. O zaman korkmuştum ama gülümsediğinde ve kızına beni tutmasını söylediğinde çünkü annemi yerken benim kıçımı tecavüz edecekti.” “İçimdeki korkmuş küçük kız gitmişti ve ben başka biriydim. Ona, “Yanlış kız seks partine geldi,” dediğimi hatırlıyorum ve sonra silahın mermileri bittiği için ateş etmeyi bırakabileceğimi fark ettim.” Geriye yaslandı ve omuzlarını düzeltti. İlk gelen polisler etrafa bakındı ve ben elimi kaldırdım. Sürekli soruyorlardı, ta ki bir memur bana tuvaleti kullanmak isteyip istemediğimi sorana kadar. (Bu arada, polisle ilgili tüm şakaları şimdi anlıyorum.) Ona silahı olanın ben olduğumu söyledim… ve sonra tekrar söyledim çünkü hareket etmedi.”