Masum Şeytan’ın Harem Tabusu Bölüm 47

Masum Şeytan’ın Harem Tabusu Bölüm 47– Kız kardeş, sarışın sınıf arkadaşı ve annesiyle bağ kurma.

– BÖLÜM 47 – Bağlar

Serenity, Gabriella, Avery ve Michelle’in dönüşüm geçirdiklerinde neden bu kadar farklı göründüklerini düşünmüştüm, ama ancak kız kardeşimle uzaktan senkronize olduğumda ve onun yarı-imp olabileceğini hatırladığımda, kanımın içlerinde zaten var olan doğaüstü özellikleri ortaya çıkarmış olabileceğini tam olarak fark ettim. Ve bu olasılığın, Avery ve annesi arasındaki farklarla pekiştirildiğini hissettim.

İkisinin de beyaz saçları vardı. İkisinin de buzlu dudakları ve göz kapakları vardı. İkisinin de siyah skleraları ve mavi gözleri vardı. Ama Avery’nin gözleri buz mavisiyken, Michelle’in gözleri oldukça eşsizdi; derin bir mavi ve göz bebeğinin etrafında canlı bir beyaz halka vardı, bu da gece yarısı küresini bir tutulma gibi gösteriyordu. Ve sonra dönüşüm geçirdiklerinde ciltlerinin rengi vardı; Avery’nin cildi Gabriella’ya benzer şekilde açık bronzlaşırken, annesinin cildi benim orta gri cildime benzer şekilde açık griye dönüyordu.

Gri cilt renginin doğrudan benimle bağlantılı olması gerektiğini düşündüm, çünkü Gwen tam kan bir imp idi ama soluk cildi vardı, oysa Serenity yarı-imp idi ve benim cildimden biraz daha açık orta gri bir tonla sonuçlandı. Ancak, Serenity’nin siyah saçları ve mor dudaklarının imp mirasından geldiği kesindi, çünkü Gwen doğal olarak böyle görünüyordu.

Geriye dönüp baktığımda, bu şaşırtıcı görünmüyordu, çünkü incubus babam beni hizmetçileriyle bırakmıştı. Şüphesiz ki, insan kanıyla yıllar içinde seyreltilmiş bir doğaüstü soy vardı ve imp hizmetçilerin özellikle yaygın olduğunu düşünmeye başlamıştım. Ancak, Serenity’nin mirasının Gwen ile aynı sınıflandırmadan gelip gelmediğinden emin değildim. Daha spesifik olarak, Serenity’nin inferno imp’lerinden gelip gelmediğinden emin değildim. Yine de, büyük kız kardeşimin seksi hizmetçiyle en azından aynı türden bir iblis olduğuna emindim, hatta alt türlerde küçük bir fark olsa bile.

Ama sonra Avery ve annesinin neden farklı olduğunu merak ettim. Neden Avery’nin cildi Gabriella gibi bronzdu? Avery’nin babasında doğaüstü bir şey mi vardı? Bunun mümkün olduğunu düşündüm, çünkü Michelle, adamla olan çekiminin ailesinin isteklerine aykırı olduğunu itiraf etmişti. Herhangi bir şey, doğaüstü soyları olan insanların doğal olarak birbirlerine çekildiklerini ve böylece doğaüstü özelliklere sahip iki kişinin evlenip çocuk sahibi olmasının yaygın bir durum olduğunu düşündürebilirdi. Bu, incubus ve succubus soyundan gelenlerin birbirlerini itmelerine keskin bir tezat oluşturuyordu. Bu iki grup istisna olmalıydı.

Ama sonra Michelle’in kızıyla paylaştığı bir doğaüstü soyu olup olmadığını veya mavi gözler ve beyaz saçların sarışın saçlı ve mavi gözlü herhangi bir insanın dönüşeceği şey olup olmadığını merak ettim. Söylemesi zor. Ama bu da beni merak ettirdi, neden kimsenin benim gibi altın gözleri yoktu? Teorik olarak, rastgele bir insanı alıp onlara kanımı vermenin, benim gibi görünen, renklerim dahil, bir yaratıkla sonuçlanacağını varsayardım, ama şu anda bunun doğru olup olmadığını bilmenin bir yolu yoktu. Bu da Michelle’in özel bir şeyi olup olmadığını veya yıldız tutulması gözlerinin tamamen başka bir şeyden, mesela onun ölmesinden mi kaynaklandığını bilmenin bir yolu olmadığı anlamına geliyordu… Tabii ki, ben de yeni ölmüştüm ve böyle gözlerim yoktu… Kahretsin. Bunu öğrenmenin bir yolu var mıydı? Eğer ona bunu söylersem, Miriam Hanım’ın bir fikri olabilir mi?

Bağ ilk olarak kız kardeşimle aramızda olduğunda, onun bunu fark edip etmeyeceğinden emin değildim, başlangıçta sadece hızlanıp yola devam etti, çünkü gerçekten yakındım. Ama bir mil daha sürdükten sonra, neredeyse aynı anda üç beklenmedik şey oldu. Aniden Avery’yi hissettim ve içgüdüsel olarak onu yakaladım, şimdi Gwen ve Serenity ile paylaştığım aynı bağı kurdum. Telefonum titredi, Serenity’nin aradığını görmek için çıkardım, sonra Gabriella’yı da hissettim, metaforik olarak onu yakalayıp senkronize oldum.

Telefonu açtım. Kız kardeşim hemen konuştu, ama benimle değil. “Sen de mi?” dedi acil bir şekilde, panikleyerek. “Az önce mi?”

Hızla konuştum. “Hey, her şey yolunda mı?” diye ciddi bir şekilde sordum, yaptığım şey hakkında panik olup olmadıklarını merak ederek.

“Hayır, her şey yolunda değil,” diye karşılık verdi kız kardeşim. “Ben…” Durakladı. “Bunu nasıl söyleyeceğimi bile bilmiyorum, ama beklenmedik bir şekilde çok güçlü birinin bize doğru geldiğini hissettim.” Yine durakladı, daha paniklemeye başladı. “Hala bize doğru geliyorlar! Ve şimdi Avery ve Gabriella da bunu hissediyor! Ne kadar yakınsın?! Ne yapacağımı bilmiyorum! Saklanmalı mıyız? Yoksa kaçmaya mı çalışmalıyız? Kesinlikle baban olduğunu düşünmüyorsun, değil mi?”

Sorudan şok oldum ve varsayımdan daha da şaşırdım, onun deneyiminin benim yaptığım şeyin çok farklı olduğunu fark ettim, muhtemelen daha önce böyle bir şey deneyimlemediği ve bunun ben olamayacağını düşündüğü için, çünkü hayatım boyunca yanımda olmuştu. Tabii ki, şimdi farklı olduğumu bilmiyordu.

Hızla cevap verdim, onun paniğini hafifletmek için arabayı biraz yavaşlatarak, açıklamak için yeterli zamanım olsun diye. “Kardeşim, bu benim. Beni hissediyorsun,” dedim nazikçe. “Bizim yoldayım ve içeri girmek üzereyim.”

Uzun bir duraklama oldu. Şaşırtıcı bir şekilde, bu

Arka planda konuşan Avery, söylediklerimi duymuş gibi görünüyordu. “O mu?” diye neredeyse duyulmaz bir şekilde fısıldadı. “Emin misin?” Serenity hala belirsiz bir şekilde bana açıklık getirmeye çalıştı. Ağır bir iç çekişle yanıt verdim. “Evet, söz veriyorum benim. Korkuttuğum için üzgünüm.” “Ama neden?” diye basitçe sordu, şimdi şaşkın bir şekilde. Derin bir nefes daha aldım. “Gittiğimde bir şey oldu,” diye itiraf ettim. “Ve şimdi biraz farklıyım. Ama hala benim, abla. Söz veriyorum, her şeyi birkaç dakika içinde açıklayacağım, tamam mı? Gelmek üzereyim.”

Michelle o anda konuştu, sesi kendine konuşuyormuş gibi sessizdi. “Neden onu hissedemiyorum?” Tabii ki, oradaki hiç kimsenin bir cevabı yoktu ve kimsenin onun yorumunu retorik bir soru olarak alıp almadığından emin değildim, sadece yüksek sesle düşündüğünü sanıyordum. Dürüst olmak gerekirse, ben de emin değildim, ama Avery’nin annesini diğerlerini algıladığım gibi algılayamadığım konusunda tamamen hemfikirdim. Gwen dahil! Odaklandığımda, seksi hizmetçinin bulunduğu genel yönü bile bir saatlik mesafeden algılayabildiğimi fark ettim… Ama Michelle’i değil. Garip. Bunun nedeni ne olabilir ki? Belki Serenity ve Avery’yi en uzun süre tanıdığım için mi? Ama o zaman Gabriella ile neden bu kadar hızlı senkronize oldum da Michelle ile hiç olmadım? Yoksa bununla samimiyetin bir ilgisi mi vardı? Hayır, bununla da ilgisi olamazdı, çünkü Avery ile gerçekten samimi olmamıştım. O zaman bağlılık mı? Sorun şu ki, bu Gwen’i açıklamıyordu, tam kanlı bir iblis olsa bile. Kahretsin, neden hiçbir şeyi çözemiyordum? Belki de Bayan Miriam da bunu biliyordu. Ama yine de, bu bilgiyi gerçek bir succubus ile paylaşmak, normal insanları kanımla doğaüstü varlıklara dönüştürdüğümü itiraf etmemi gerektiriyordu… Ve onun bu duruma nasıl tepki vereceğinden gerçekten endişeliydim, özellikle de bana büyü yapmayı öğrenmemde yardım etmeyi reddetmesini göze alamazdım.

Ancak, bunu düşünmeye başladıkça, belki de ona her şeyi anlatacağımı düşünmeye başladım. Çünkü malikanesinde geçirdiğim yarım gün boyunca gerçekten samimi anlar paylaşmıştık ve kendi kız kardeşim kadar yakın hissetmiştim, ki bu çok şey ifade ediyordu. Ne yazık ki, hissettiklerimin onun succubus cazibesini üzerimde kullanmasından kaynaklanabileceği ve genç görünümlü kadına tüm sırlarımı anlatmamın aslında bana ihanet etmesiyle sonuçlanabileceği ihtimali de vardı… Ve onunla yatan herkesi kendisine özel hissettirdiğinin tamamen farkındaydım… Sonuçta, bunu söylemişti, gerçekten özel bir şey paylaştığımıza inansam bile. Ama sonra onun aurası vardı, ki bu kolayca sahte olamazdı, çok nazik ve özlem dolu hissettiriyordu. Daha önce sahip olamadığı bir şeyi özlüyordu, ama belki benimle deneyimleyebilirdi. O zaman, belki de ona yaklaşır ve dürüst olurdum. Ona gerçekten nasıl hissettiğimi söylerdim, bunu bilmesi gerektiği halde, ve ayrıca bana büyü öğretmesi gerektiğini ve tüm sırlarımı onunla paylaşmak istediğimi, hiçbir engel olmadan, her şeyi çözmeme yardımcı olacak bir partner olmasını umarak. Ve ayrıca güven hakkında nasıl hissettiğimi ve başkalarına güvenmekte zorlandığımı anlatırdım. Daha önce her şeyi paylaşmakta neden tereddüt ettiğimi ve her şeyi anlattıktan sonra beni reddederse nasıl hissedeceğimi açıklardım. Ve sonra, belki… umarım, her şeyi kabul ederdi ve birlikte çalışırdık, onun yanımda olmasıyla. Belki.

Uzun bir nefes aldım ve uzun yolun sonuna geldiğimde, gerçekten ben olduğumu gözle doğrulamaya çalışan Gabriella, Avery ve tabii ki hala telefonda olan kız kardeşimin pencereye bakarken toplandıklarını gördüğümde hiç şaşırmadım. Sonra hepsi birer birer ortadan kayboldu, Serenity benimle konuşmayı bitirdikten sonra ön kapıyı açan ilk kişi oldu ve mavi arabasının yanına çektiğimde tereddütle dışarı yürüdü. Sonra tekrar derin bir nefes aldım, arabadan indim ve Gabriella’ya baktım, ardından Avery’ye, ikisi de ortaya çıktı, üçü de yolun kenarında durdu. Bakışlarım sonra Michelle’e kaydı, şu anda şaşırtıcı bir şekilde dönüşmüş görünüyordu, diğerlerinden daha belirsiz ve hatta daha tereddütlüydü, küçük verandaya adım attı. Saçları beyazdı, teni çekici bir açık gri, dudakları ve göz kapakları buzlu görünüyordu, yıldız tutulmuş gözleri gece yarısı arka planına karşı derin bir maviydi. İşte o zaman hissettim. Onu hissettim. Ama diğer üçünden farklıydı ve nedenini bilmiyordum. Birkaç saniye düşündükten sonra, onun diğerleri gibi sahiplenilebilir olmadığını hissettim ve onu zorla sahiplenebileceğimi hissettim, ama bu diğer herkesle olduğu gibi süper kolay olmayacaktı. Yine de, onun zaten evli olmasının bununla bir ilgisi olduğunu hissetmiyordum. Hayır, başka bir şeydi. Belki kararsızlık? Dürüst olmak gerekirse emin değildim, ama uzun bakışım diğer üç kadının omuzlarının üzerinden bakmasına neden oldu, Michelle ise bakışımı tutmaya devam etti. Sonunda nazik bir tonla konuşmaya başladım. “Michelle, buraya gelir misin lütfen?” diye sordum. Şaşırtıcı bir şekilde, tereddüt etmeden başını salladı, verandadan indi ve yanıma geldi.

gerginlik vardı — açık gri yüzü belirsiz görünüyordu, yüzündeki ifade burnu ve yanakları boyunca uzanan koyu gri çillerle birleşerek onu daha da genç gösteriyordu — ama yaklaşmaktan çekinmiyordu. Bu yüzden diğer üçünün yanından geçip doğrudan bana doğru yürüdü, ne çok yakın ne de çok uzak bir mesafede durdu. Onun istekliliği, birkaç dakika önce sorduğu retorik soruyu hatırlattı bana, neden beni de hissedemediğini merak ediyordu, neredeyse bu gizemi çözmek için hevesli olup olmadığını merak ettim. Ama hiçbir şey söylemedi, benim konuşmamı bekliyormuş gibi görünüyordu. Sorun şu ki, ben de ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Bu farkın sebebi gerçekten kararsızlık mıydı? Yoksa tamamen başka bir sebep mi? Öğrenmenin zararı olmaz diye düşündüm. “Biraz rastgele bir soru sorabilir miyim?” diye sessizce sordum, herkesin hala gelişen işitme duyularıyla beni gayet iyi duyabileceğini bildiğim halde. Başını salladı. “Tabii ki, canım. Her şeyi.” Tereddüt ettim, bunun garip bir soru olduğunu bilerek. “Sen ve Ayşe neye karar verdiniz?” diye merak ettim. Yıldızlarla kaplı gözleri şaşkınlıkla açıldı, sonra ifadesi daha kendinden emin hale geldi, sanki bu konuyu tartışmaya zihinsel olarak hazırlanmış gibiydi. “Ayşe’nin, okulun son birkaç haftasını seninle sorun yaşamadan geçirebilmesi için beklemesinin en iyisi olabileceğine karar verdik.” Durakladı. “Seninle geçirilen samimi anları hatırlamanın okulda normal görünmesini zorlaştıracağından endişe ediyor, ama son birkaç yıldır olduğu gibiymiş gibi davranırsanız bununla başa çıkabileceğini düşünüyor.” Başımı salladım, hafifçe kaşlarımı çatarak. “Peki ya seninle?” diye sordum, son ölümüm ve dirilişimle birlikte, son zamanlardaki zihniyet değişimimin, bu tür soruları büyük bir gerginlik olmadan doğrudan sormamı kolaylaştırdığını bilerek. Şaşırtıcı bir şekilde, hafifçe yüzünü buruşturdu. “Umm, şey… sanırım bu sana bağlı, canım,” dedi tereddütle. Başımı salladım. “Yani, siz ikiniz aranızda neye karar verdiniz,” diye açıkladım. Bakışlarını indirdi, ama net bir şekilde konuştu. “Ayşe, seninle bir ilişki kurmamı istiyor,” diye sessizce itiraf etti. “Bir nevi seni hayatımızda tutmanın bir yolu olarak. Ve, aynı zamanda…” Durakladı. “Şey, bu benim de istediğim bir şey.” İç çekti. “Senin oğlum olacak kadar genç olman ve aynı zamanda kızımla olman nedeniyle bunu istemek yanlış geliyor.” Algımda hafif bir kayma hissettim, bu durumun özellikle onunla ilgili bir kararsızlık sorunu olabileceğini düşündürerek, avucumu ona doğru uzattım. Odağını elime verdi, sonra kafası karışmış bir şekilde bana baktı. “Seni annem olarak görmekten hoşlanıyorum,” dedim açıkça. Açık gri yüzü belirgin bir şekilde kızardı. Devam ettim. “Ve sanırım bu senin de ilgini çeken bir şey. İster damadın olarak, ister sadece oğlun olarak, bu fikri seviyorsun. Ve özellikle kızının adamıyla birlikte olma fikrini seviyorsun. Doğru mu?” Merve gergin bir şekilde yutkundu. “Umm…” Son derece utangaç görünüyordu, derin bir nefes almadan önce. “Evet,” sonunda başardı. Açıkça konuştum, incubus kökenlerimin onun gerçekten ne istediğini anlamamı sağladığını hissederek. “Tamam. Ayşe bunu istiyor, sen bunu istiyorsun ve ben de bunu istiyorum. Öyleyse şimdilik buna karar verelim ve detayları ilerledikçe çözeriz. Hep istediğin ama asla sahip olamayacağın sevgili olacağım. Kızınla çıkan ve aynı zamanda senin samimi oğlun olmak isteyen bir adam. Bu bizim gerçekliğimiz olabilir. Bu, Ayşe’nin de istediği bir şey ve bunun senin ihtiyacın olduğunu biliyorum.” Şaşırtıcı bir şekilde, yıldızlarla kaplı gözleri biraz yaşla doldu, derin bir nefes aldı ve dikkatlice elini kaldırarak açık gri parmaklarını nazikçe avucuma koydu. Ancak, bana dokunmadan önce bile değişikliği hissettim ve bana dokunduğu anda, onu kendime ait olarak talep ediyordum. Yıldızlarla kaplı gözleri hemen biraz genişledi, derin bir nefes aldı, buzlu dudaklarına hoş bir gülümseme dokundu. “Seni şimdi hissedebiliyorum, canım,” dedi sıcak bir tonla, sesi son derece şefkatliydi. “Evet,” dedim küçük bir gülümsemeyle. “Artık kararsız olmadığın için, anne, şimdi bağlıyız.” Mavi ve siyah gözleri biraz genişledi, sonra kaşlarını çatarak başını salladı, bu farkındalıkla biraz üzgün görünüyordu ama bu özrü dile getirmemeye karar verdi. Kız kardeşim sonunda konuştu. “Yani, bu mu bu?” diye ciddi bir şekilde sordu, nihayet o da yaklaşmaya başladı. “Seninle olmak isteyen insanlarla bir tür bağlantı kurabiliyor musun?” Kaşlarımı hafifçe çatarak bunu düşündüm, derin kahverengi gözlerine odaklandım. “Dürüst olmak gerekirse, tam olarak emin değilim, kardeşim. Ama sanırım bu olabilir.” “Seni ne düşündürüyor?” Gabriella merak etti, muhtemelen Seren’in açıklamasının mantıklı olduğunu düşünüyordu. Boğazımı temizledim, o da yanıma gelirken dikkatimi ona verdim, Ayşe hemen arkasından geldi, sarışın, annesiyle konuştuğum şeyden biraz utanmış görünüyordu. “Şey, çünkü bu mutlaka romantik bir şey olmayabilir ve daha çok sadakatle ilgili olabilir.” Merve alarm içinde araya girdi. “Ama ben sadığım, canım,” dedi hızlıca. Başımı salladım. “Evet, ve sana inanıyorum, anne,” dedim, yıldızlarla kaplı gözlerindeki heyecanlı sevgiye ve Ayşe’nin utanmış tepkisine bayılarak. “Ama sadece şunu söylüyorum, bu tür bir bağlantıyı herkesle, hatta erkeklerle bile kurabilirim, bir nevi kendi küçük bireyler ordumla gücümü paylaşmanın bir yolu olarak.” Omuz silktim. “Ama yine de, bu tamamen romantik bir şey olabilir.”

Şey de. Söylemesi zor.” Söylemeye gerek yok, bu onları hepsini şaşkına çevirdi, ilk konuşan kız kardeşim oldu ve hepsinin odaklandığı şeyi dile getirdi. “Gücünü paylaşmak mı?” dedi belirsiz bir şekilde. Buradaki kopukluğun, kanımı vererek hepsine gücümü zaten ‘paylaştığımı’ varsaydım, bu da onların dönüşümlerine neden olmuştu, ancak açıkça tamamen farklı bir şeyden bahsediyordum. Ancak, yanıt vermeden önce, yolumuzda bir araç duyduğumda omzumun üzerinden baktım ve derin bir nefes aldım. “Burada, neden içeri girmiyoruz, sadece biraz mahremiyetimiz olduğundan emin olmak için, sonra her şeyi açıklamaya çalışacağım.” Hepimiz başımızı salladık, dördü de benim baktığımda araca bakmıştı, hepsi de aracı duyabiliyor gibiydi… Bu da, bu noktada birbirimizden özel konuşmalar yapmanın imkansız olabileceği anlamına geliyordu. Michelle veya Avery’yi daha samimi konuşmalarımızdan dışlamayı planlamıyordum, zaten Serenity ve Gabriella ile daha önce paylaştığım şeyleri onlarla da paylaşmam gerektiğini hissediyordum. Ancak, bu aynı zamanda kendimle ilgili gerçekten öğrendiğim şeyler hakkında açık olmam gerektiği anlamına geliyordu, cinsellik kısmı da dahil, ve açıkça belirtmem gerekiyordu ki, Bayan Meryem ve Gül ile uzun vadeli cinsel ilişki yaşayacağım iki kişiydi. Ya da en azından Bayan Meryem ile olan durumun nasıl sonuçlanacağına bağlı olarak Gül. Daha önce, ölmeden önce, böyle bir şeyi Serenity veya Gabriella’ya bile açıkça itiraf etmekte zorlanırdım, ancak şimdi aşırı alçakgönüllü halim ile aşırı kibirli halim arasındaki iki uç arasında daha dengeli hissediyordum, bu da şimdi nasıl olması gerektiğini tartışmak konusunda daha az çekingen olmamı sağlıyordu. İçeri girme talebime yanıt olarak, hepimiz kapıya doğru yöneldik, Gabriella ve Avery önde, ardından Michelle, ve sonra Serenity kolumu tutup kendine doğru çekerek bana yürürken geçici bir sarılma yaptı. Tabii ki, aracın bizim yolumuza gireceğinden şüphe duyuyorduk, ama Michelle hala dönüşmüş haldeyken, Avery de oldukça bronz görünüyorken ve diğerlerinin güçlü bir duygudan dolayı aniden dönüşme olasılığı varken, kapalı kapılar ardında konuşmak daha iyiydi.