Onu Hemşirelik Yapmak
Yedek odada huzur içinde horladığını duyabiliyorum. Başımı içeri uzatıyorum, avucumda toplanmış bandajlarla. Ateşini ölçüyor, gevşek bileğini hissediyorum. Başının üzerindeki sargıyı kontrol ediyorum: hayır, henüz değiştirilmesi gerekmiyor. İç çekiyorum, pencere kenarındaki sandalyeye oturuyorum. Sabah güneşi içeri süzülüyor, kuş cıvıltıları ve mutfak bahçesinin otlu kokusu da öyle. Kötü bir düşüştü onun yaşadığı. Köyden bu kadar uzakta yiyecek aramaması gerekiyor, güvenli değil. O aceleci insanlardan kurtulduğumu sanmıştım ama zaman zaman ortaya çıkıyorlar, ilçenin eteklerinde dolaşıyorlar. Ama hiç bu kadar genç olanı görmemiştim. Güneşin yakışıklı çenesine vurduğunu görüyorum ve derin bir nefes alıyorum. Hiç bu kadar yakışıklı olanı olmamıştı. Öksürüyorum ve önlüğümü düzeltiyorum. Tanrım, ondan en az on yaş büyüğüm. Ve sadece iyileşene kadar ona bakmayı planlıyorum. Başka bir şey değil. Bahçeye çıkıp bir vazoya yabani çiçekler topluyorum. Onları başucundaki masaya koyuyorum ki uyandığında güzel bir şeyle karşılaşsın.
—–
Akşam ilk kelimelerini mırıldanıyor. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, önceki günden pek bir şey hatırlayamıyor, sadece günün yarısında meyve toplarken ayağının bir köke takıldığını ve uçuruma yuvarlandığını söylüyor. Bana defalarca teşekkür ediyor ve bir an önce yürüyebileceğini, rahatsızlık vermek istemediğini söylüyor. Ona isterse daha uzun süre kalabileceğini söylüyorum. Yumuşak gözleri bu sözlerimle parlıyor ve çok nazik olduğumu söylüyor. İçimi bir sıcaklık kaplıyor. İsmi çok değerli, yabancı bir tınısı var ve telaffuz etmek oldukça zor, bu yüzden burada denemeyeceğim. Ticaret için yiyecek toplaması gerektiğini söylüyor: o, hevesli bir botanikçi. Aynı zamanda bir tür göçebe, komşu köyle gerçek bir bağı yok, sadece uzaktan bir kuzeni var. Başka bağlantılarından bahsetmiyor, ebeveynlerinden, kardeşlerinden veya arkadaşlarından hiç söz etmiyor. Kız arkadaşı yok, bu beni şaşırtıyor. Çok yakışıklı bir genç adam olduğunu düşünüyorum. Gülüyor ve kıpırdanıyor, ben de onun güzel kirpiklerinin titremesini izliyorum, sonra ikimiz de başka tarafa bakıyoruz. Daha fazla çay almaya gidiyorum.
—–
Bahçeden ona bitkiler getiriyorum, ben yokken ona eşlik etsinler diye. Onları incelemek için zaman ayırıyor, yüzüne inanılmaz derecede yakın tutuyor. Dudakları hafifçe aralanıyor ve gözleri genişliyor, yumuşak yaprakları nazik parmaklarıyla geri çekerken. Yine içimi sıcak bir his kaplıyor, karnımın alt kısmında göz ardı etmeye çalıştığım bir çırpınma hissi. Ayağa kalkmak hala onun için bir çaba, bu yüzden tuvalete gitmesi veya bahçede yürümesi gerektiğinde ona yardım ediyorum. Gömleğinin altından ince ama kaslı vücudunu hissedebiliyorum, kolum sırtını desteklerken. İki hızlı adımda bir sendeleyerek yürüyor ve bakışlarımdan kaçınmak, göğsüme yaslanmamak için kendini yana eğdiğini fark ediyorum. Bunu yaparken neredeyse düşüyor ve onu tekrar yukarı çekiyorum. Kaburgalarıma bastırıyor, göğsümün yanına sürtünüyor. Ona bana yaslanmasının sorun olmadığını söylüyorum. Sesim, yalnızca gençlik yıllarımda, flört ederken kullandığım bir yatıştırıcı ton alıyor. Kapıdan çıkarken başka bir şey söylemiyorum.
—–
Yatakta desteklenmiş durumda ve ben kapı pervazına yaslanmışım. Dışarıda yıldızlar parlıyor, gece esintisi perdelerle oynuyor. Bitirdiği tabağı ondan alıyorum; tabağı temizlemiş. Yemeğin ne kadar lezzetli olduğunu söylüyor, her zaman olduğu gibi. Hoş bir şekilde gülümsüyor ama yüzünde belli bir hüzün var. Yatağa oturuyorum. Yer açmak için kenara kayıyor. Ne oldu? diye soruyorum. Oh, hiçbir şey. Günden güne güçleniyorum, yakında ayrılabileceğim, her şeye geri dönebileceğim. Pek heyecanlı gelmiyor. Acele etme, canım. Hala dinlenmen gerekiyor. Sana bu kadar yük olmak istemiyorum… Bana bir anne gibi davrandın, oh, çok nazik oldun! Gözleri yaşarıyor. Yük değilsin. Hayır, hayır, hiç değilsin. Elimi tereddütle uzatıyorum, elinin üzerine koyuyorum. Titreyen avucunu okşuyorum. Ağlamaya başlıyor ve onu, son birkaç gündür olduğundan daha fazla kucaklamak istiyorum. Özür dilerim. Neden ağladığımı bilmiyorum; doğru değil. Bir hanımefendinin önünde. Oh, böyle şeyler söyleme. Bu tamamen normal – lütfen, bırak aksın. Daha yakına oturuyorum, onu kollarıma çekiyorum. Kalbim onun bu kadar yakın olmasından hızlanırken bir utanç hissi duyuyorum. Göğsüme hıçkırarak ağlamasına izin veriyorum ve bu anda onun sonsuza kadar burada benimle kalmasını istiyorum. Saçlarını okşuyorum ve tatlı sözlerle onu yatıştırıyorum. Bırak aksın, bebeğim, sorun değil. Buradayım. Tanrım, ona ‘bebeğim’ diyorum. Geri çekiliyor ve gözlerini siliyor. Hala beni tutuyor ve ben de onu tutuyorum, bedenlerimiz iç içe geçmiş durumda. Sertçe gözlerini kırpıyor ve benden ayrılıyor, ama artık çok geç, bacaklarının arasındaki belirgin sertliği fark ettim – bana batıyordu. Geri çekildi ve şimdi onu saklıyor, battaniyesini üzerine katlıyor. Elini biraz daha okşuyorum. İyi olacağını söylüyor. Yeniden ağladığı için özür dilemeye çalışıyor ve ona üzülmemesini, bir şeye ihtiyacı olursa beni çağırmasını söylüyorum. Şamdandaki mumu alarak ona aceleyle iyi geceler diliyorum, umarım ne kadar kızardığımı göremez.
—–
Saatler geçiyor ve hala uyuyamıyorum. Dönüp duruyorum.
ellerim uyluklarımın üzerinde, onun bana öyle keskin bir şekilde sapladığı yerin üzerinde. Ona leğenle yıkamasına yardım ettiğim zamanları düşünüyorum, buharlı su çıplak omuzlarından aşağıya, ince gövdesine ve beline sardığı havluya dökülüyordu. O zamanlar havlusunda sallanan bir şey de görüyordum ve pişman olabileceğim bir şey yapmadan önce kendimi mazur göstermek zorunda kalıyordum. Aynı şeyleri benim için de hissedebileceğini bilmek beni vahşi yapıyor, açıkça söylemek gerekirse. Ellerimi ovuşturuyorum, gidip onu kontrol edip etmemem gerektiğini tartışıyorum. Seçim benim için yapılıyor: Onun acı içinde bağırdığını duyuyorum. Hemen koşuyorum, kapıyı aralıyorum. Uykusunda bağırıyor, titriyor da. Bir kabus. Onu uyandırıyorum, elini tutuyorum. Kendine gelmesi biraz zaman alıyor ve gelmeden önce dizlerimin bağını çözen bir şey mırıldanıyor. Anne, bu iyi hissettiriyor, Anne. Korkudan bağırmıyordu. İnliyordu. Zihnim ve bedenim vızıldıyor, yüksek alarmda. Şimdi uyanık, gözlerini kısıyor – beni tanıyor. Bir nefes alıyorum. Aptalı oynamanın zamanı geldi. Hey, hey, iyi misin? Oh, şey, evet. Evet, iyiyim. Kekeliyor, konuşması bulanık ve şaşkın hali, daha iyi bilmesem onun sahtekarlığını desteklerdi. Dizlerini yukarı çekiyor, çarşaflarda onu ele verebilecek herhangi bir çizgiyi yumuşatmak için. Sadece biraz garip bir rüya görüyordum, hepsi bu. Oldukça korkutucu bir rüya gibi geldi. Oyuna devam ediyorum. Henüz elimi onunkinden çekmedim. Gözleri belime kayıyor, yüzünden birkaç santim uzakta yatağa oturuyorum. Sırtımı hafifçe kavisliyorum. Evet, ama… Şimdi iyiyim. Beni uyandırdığın için teşekkür ederim. Öksürüyor, kolunu ovuşturuyor. Gitmemi bekliyor. Yerimde kalıyorum. Bir süre seninle otursam nasıl olur? Bu seni daha iyi hissettirir mi? Dudaklarını ısırıyor, düşünüyor. Şey, evet. Evet, bunu isterdim. Sadece çok zahmet olmazsa… Benim için sorun değil, bebeğim. Bir kez daha sesimi yatıştırıcı bir kadınsılıkla süslüyorum. Artık geri dönüş yok. Sadece, burada biraz soğuk. Seninle oraya girmem gerekebilir, eğer sakıncası yoksa. Nefesi kesiliyor, sonra serbest bırakıyor. Tamam. Çekingen bir şekilde yana kayıyor. Sadece, yeterince yer var mı? Hallederim. Tanrım, gerçekten bunu yapıyorum. Yanına kayıyorum ve ikimiz de zar zor sığıyoruz. O kadar yakın, yanımda o kadar sıcak ki. Bugün topladığımız ve ezdiğimiz lavantanın kokusu hala yumuşak teninde kalmış. Ondan uzaklaşıyorum. Tamam, o zaman, biraz uyuyalım. İyi geceler. İyi geceler, bebeğim. —– Huzursuz sessizlikte beş dakikadan az zaman geçiriyoruz, sonra çarşaflarda hareket ettiğini hissediyorum. Hareketini taklit ediyorum, esner gibi yaparak kalçalarımı geriye doğru bastırıyorum. Tereddüt ediyorum, sonra daha fazla itiyorum. Daha fazla, daha fazla, ta ki onu bulana kadar. En ufak bir baskı uyguluyorum ve orada kalmasından memnun oluyorum. Mm. Ondan gelen boğuk bir ses, bir saniyede beni tahrik ediyor. İyi misin? Mırıldanıyor. Yarı uykulu gibi görünüyor ama alt bedeni bana başka şeyler söylüyor. Sadece rahatlamak istiyorum. Hepsi bu. Kalçalarımı küçük bir daire içinde döndürerek fısıldıyorum. Sertleşiyor ve hafifçe geri çekilmeye çalışıyor. Onu takip etmeme izin veriyorum, baskıyı hafifçe devam ettirerek. Yavaş, öğütücü bir dönüş daha ve kız gibi bir inlemeyi bastırdığını duyuyorum. Sesleri çok güzel. Orada iyi misin? Takılıyorum. Evet, sadece hoş geliyor, hepsi bu. Ne hoş geliyor, bebeğim? Ne demek istediğini biliyorsun. Hayır, bilmiyorum. Kıkırdıyorum. Ucunda ıslanıyor ve gevşek geceliklerime sızıyor. İnleyebilirim, ama soğukkanlılığımı koruyorum. Söyle bana, neyin hoş geldiğini söyle. Sen… O kadar değerli ki. Benim neyim? Oh, kalçamı mı kastediyorsun? Daha sert itiyorum, kalçalarımı aşağı ve yukarı yuvarlıyorum. Titrediğini hissediyorum ve kendini durduramadan önce dudaklarından bir inleme kaçıyor. Evet, evet, kalçan… Kalçan iyi hissettiriyor. Oh, Tanrım, özür dilerim… Özür dileme, bebeğim. Sadece otur ve tadını çıkar. Onu cesaretlendiriyorum. Ellerim yanlarıma doğru ilerliyor ve göğüslerimi kavrıyor. Olmasına izin veriyorum. İlk başta çekingen bir şekilde yoğuruyor, ama kısa sürede hiçbir şeyden geri kalmıyor, geceliğimin içine dalıyor, elleri ipek kumaşın altına yuvarlanıyor ve beni sertçe sıkıyor. Bu iyi mi? Çok iyi, bebeğim. Bunda çok iyisin. Bu beni mutlu ediyor. Şimdi kendi başına kalçalarını hareket ettiriyor, bana sürtünmeye devam etmek için o kadar çaresiz ki, kalçama sertçe bastırıyor, geri çekilmeyi reddediyor. Zevkle titremeye başlıyor, beni ihtiyaçla kavrıyor. Boynumda sığ nefesini hissedebiliyorum. Onu uçuruma itiyorum. Anne’nin kalçası iyi mi hissettiriyor? Ah, ah… Evet… Evet ne? Evet Anne, kalçan… Oh Tanrım! Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim. Saçlarımın içine inleyerek, kalçaları kasılırken, iç çamaşırlarını ıslatan ve benimkini lekeleyen sıcak ve yapışkan bir şey hissediyorum. Şaftı kumaşın arasından atıyor, her seferinde kalçamın arasından geçiyor, tekrar tekrar, nefesini tutup sırt üstü düşene kadar. Düşünmeden onun üstüne tırmanıyorum ve onu vahşice öpüyorum, güzel yüzünü, serin boynunu, ona ne kadar iyi bir çocuk olduğunu fısıldarken. Dudaklarım nazikçe göğsüne ve karın kaslarına iniyor. Pantolonunu geri çekiyorum ve elini nazikçe tutarak onu temizliyorum. Yüküyle sırılsıklam olmuş; yutacak çok şey var. Sürekli ne kadar üzgün olduğunu mırıldanıyor, bu da sadece onu daha hızlı emmeme neden oluyor. İnliyor ve nefes nefese kalıyor, aşırı uyarılmayla kıpırdanmaya başlıyor. Ağırlığımı uyluklarına kaydırıyorum, onu tutarken son damlaların tadını çıkarıyorum. Midem kelebeklerle ve onun spermiyle dolu, onu övüyorum. Oh, geldin
Çok fazla, bebeğim. Benim için çok geldin. Evet, geldim, Anne. Kendimi tutamadım… Senin de ihtiyacın var mıydı? Şimdilik dinlen, bebeğim. Tanrı bilir ki, haftalarca bunun üzerine kendime dokunacağım, ama nedense onu beslemeye devam etmek istiyorum. Kendi zevk ihtiyacım geri planda kalıyor, yanına sokuluyorum. Onu kollarımda tutuyorum. Hâlâ titreyen çıplak bacaklarını hissediyorum, bacaklarımın etrafında dolanıyor, yumuşak ve bitkin halde. Acele etmeden, bana sürtünerek uykuya dalıyor, gözleri yavaşça kapanırken kelimeleri bulanıklaşıyor. Beni orgazma ulaştırdığın için teşekkür ederim, Anne. Rica ederim, bebeğim. Nefesi yavaşlıyor, sabitleniyor ve sonunda uykuya dalıyor. Daha da bana sokuluyor, bilinçsizce göğüslerime doğru yolunu buluyor, onları yastık olarak kullanıyor. Parmaklarımı bacaklarımın arasına indiriyorum ve yavaşça, yavaşça, onun saçlarının kokusuyla, bana bastırılmış hissiyle kendimi bitiriyorum. Onun kalıcı tadıyla, hâlâ sulanan ağzımda hafifçe hissedilen. Ah, buna alışabilirim.